Papablog - De Bevalling deel 2

Dit het vervolg op de Bevalling deel 1.

Ik sloop naar de slaapkamer en daar zag ik een soort surrealistische Kerststal die voor altijd op mijn netvlies zal blijven staan:

Twee verloskundigen en een kraamhulp als de drie wijzen uit het Oosten, mijn schoonmoeder als een soort bejaarde Jozef in het verkeerde lichaam en mijn Katie.

En een heel snoezig/adorable/supercute klein blauwig hoofdje (met duidelijk wat verfijnde gelaatstrekken van haar vader) dat vastzat aan een rood mini-lijfje. Ik heb Katie nog nooit zo trots en gelukkig tegelijk gezien en ik begon meteen te huilen.

Ik was supertrots op haar, en de rest van de Stal ook. Tegelijkertijd voelde ik me rot, schuldig en belazerd dat de Bevalling, het belangrijkste onderdeel van de zwangerschap, me ontnomen was door … door wat eigenlijk?

Ik heb de afgelopen weken mijn actieradius bewust beperkt tot een kilometer of twee van ons huis. Ik heb gezorgd, gesloofd, gewacht. Ik was onzeker en bang en verdrietig of ik het (aan) zou kunnen.

En daar, alsof het door iemand voor de grap was neergelegd was ze er opeens. Bizar echt. En terwijl ik erover schrijf voel ik pas weer hoe onwerkelijk het was.

Mijn schoonmoeder, hoe lief ik haar ook vind, heeft mijn taak als man van mij overgenomen en mijn vrouw door de bevalling geloodst. Harder had ze me - figuurlijk en onbedoeld - niet in mijn ballen kunnen trappen. En het duurde best wel even voordat ik er vrede mee kon hebben.

De andere kinderen waren tijdelijk bij opa ondergebracht en mochten op een gegeven moment ook even komen kijken naar hun zusje. En later op de avond kwamen mijn vader en zijn vrouw proosten en Oooh- en Aaaa-en naar dit gigantische wonder.

Niet veel later ben ik als een blok op de hoekbank in slaap gevallen al werd ik af en toe wakker van hele nieuwe geluidjes van een heel nieuw mensje. Maar dat was helemaal niet erg.