Papablog - De Bevalling deel 1

‘Schat, mijn vliezen zijn gebroken, kom zo snel als je kan hierheen!!’

Precies dat waar ik bang voor was, gebeurde. Ze voelde zich al niet zo lekker vanmorgen. Katie belde me afgelopen woensdag halverwege een bespreking in het midden van het land. Ik moest in de spits terug naar de Hofstad met het openbaar vervoer. Je raadt het al: het ging he-le-maal mis.

De sprinter die ik vanaf Utrecht CS had moeten nemen, had iets met gedraaide bovenleiding en stond ergens bij Kutkachelveen stil en blokkeerde het spoor. De NS/ProFail adviseerde een omweg via Amsterdam-Zuid om daar de trein naar Hollands Spoor te pakken, wat alweer een extra overstap opleverde.

Kortom: Drama. Ik zag groen van de zenuwen. Niks sloot op elkaar aan en ik was om kwart voor zeven eindelijk thuis, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik onderweg nog snel een fles Champagne had gehaald. Want bij zo’n gebeurtenis mag je best wel een klein deukje in je plafond knallen.

Als ik nog maar op tijd ben… aangezien mijn meisje beroemd is om haar bliksembevallingen.

Zodra ik de sleutel had omgedraaid wist ik dat het tegendeel waar was: Hier was iets magisch gebeurd, iets Goddelijks. Iets waar mensen niet aan te pas komen, ook al staan ze er als van de straat geplukte figuranten bij te koekeloeren.

Het rook zoetig, naar een mengsel van bloed, ontsmettingsmiddel en iets dierlijks. Er hing een stilte als vlak na een enorme ontploffing. En toen hoorde ik haar. Een gedempt kreetje, maar onmiskenbaar een baby. MIJN BABY!

Lees het vervolg op de Bevalling deel 2.