Mijn ervaring met HG extreme zwangerschapsmisselijkheid

OH WAUW, een positieve test. Het was mijn wens om zwanger te raken, dan is een positieve zwangerschapstest natuurlijk geweldig.

De positiviteit sloeg al snel om. Na een aantal dagen vreselijk moe te zijn geweest, werd ik al snel erg misselijk. Op het begin begon het pas om drie uur in de middag, maar na een aantal dagen was de misselijkheid er heel de dag door. Ik was dagen / weken erg beroerd. Misselijk en ook echt een aantal keer per dag overgeven. Moe, ik werd in de ochtend al moe wakker. En het ergste, geen luchtjes kunnen verdragen!

In het begin heb ik nog gewerkt. Ik werkte als secretaresse in een kinderwinkel. Na een aantal dagen kon ik het echt niet meer volhouden. Vervolgens ben ik twee uurtjes per dag gaan werken. Na die twee uurtjes snel naar huis en mijn bed in.

In week 9 had ik mijn eerste echo. Alles was gelukkig goed met de baby. Ik heb mijn situatie uitgelegd, dat ik vanaf week 5 al ziek op bed lag. Dan wordt er gezegd: "Ja nou mevrouw dat hoort er gewoon bij, even doorbijten na 12 weken is het over." Nog wel medicijnen gehad die ik in de ochtend moest nemen.

Na een week die medicijnen geslikt te hebben, ging het alleen maar slechter. Toch maar de verloskundige gebeld. Hij zei weer hetzelfde: "Wacht nou maar af. Het moet al bijna over zijn." Oké, dat geloof je dan maar.

Maar in die tijd hield ik niks binnen. Weinig drinken, want ja zelfs van water moest ik overgeven. Van eten werd ik alleen nog maar zieker, omdat ik alles vond stinken. En ondertussen werkte ik nog 2 uurtjes per dag. Als ik een goede dag had, 5 uurtjes. Een goede dag betekende: erg misselijk en maar 3 keer per dag overgeven in plaats van 6 à 7 keer.

In week 15 zat ik er lichamelijk en ook best psychisch doorheen. Ik was al 7 kilo afgevallen, en omdat ik weinig dronk had ik erge hoofdpijn. De verloskundige had geen medicijnen meer voor mij, want hij geloofde nog steeds dat het over zou gaan. Bij de dokter mocht ik gelukkig een dag aan het infuus. Daar knapte ik even van op, ja even, een dag ongeveer.

In week 17 was ik aan het werk. In een kwartier tijd 3 keer overgegeven. Dokter had geen tijd voor een infuus. Dus ben ik gelijk door gegaan naar het ziekenhuis. Ik werd opgenomen. Uitgedroogd, aansterken via het infuus. Vitaminen, vocht en medicijnen kreeg ik binnen via het infuus. En probeerde kleine beetjes te eten en te drinken. Wat voel je je alleen in zo’n ziekenhuis. Een zwangerschap moet een roze wolk zijn, maar voor mij is dat het totaal niet. Na vier dagen mocht ik het thuis weer gaan proberen.

In week 20 ben ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Er was nog steeds geen verbetering. Hele dagen misselijk en moe. Overgeven werd wel steeds minder. Er werd vastgesteld dat ik HG heb. Eindelijk, ik werd serieus genomen na 20 weken ziek te zijn geweest. Het infuus sloeg weer aan. Na drie volle dagen mocht ik weer naar huis.

Ik zit nu in week 22. Nog ongeveer 18 weken te gaan. Wat is het heftig om een HG zwangerschap te hebben. De ene dag gaat het beter dan de andere dag. Maar ik ben de moed verloren om te denken dat het nog overgaat. Ik moet mezelf erbij neerleggen. Ik heb gewoon pech gehad, zo zie ik het. Na de eerste ziekenhuisopname ben ik in de ziektewet gegaan. Nu doe ik elke dag rustig aan. Veel liggen en zitten. Want als ik iets ga doen, gaat het mis.

En oh ja, vorige week mijn 20 weken echo gehad. En de verloskundige zegt nog steeds: "Nog steeds misselijk? Dat gaat vast wel over deze week. Neem even een koekje als je in de ochtend opstaat." Jammer dat sommige mensen zo makkelijk denken over HG.

Meiden die ook HG hebben, veel sterkte!